Οι κυριότεροι τύποι των στεγανοποιητικών μάζας σκυροδέματος

resins1 — Η οικοδομική ρητίνη, πωλείται σε μορφή λευκού γαλακτώδους υγρού. (Φωτογραφία: pavingexpert.com)

Υπάρχουν τρεις διαφορετικές φιλοσοφίες όσον αφορά στη στεγανοποίηση του σκυροδέματος στη μάζα του.

1) Ελάττωση του αριθμού των πόρων, του μεγέθους του, της κατανομής του και κυρίως της επικοινωνίας του.

Ο πιο δόκιμος όρος για να επιτευχθεί αυτό είναι η χρήση μέσα στο μίγμα του σκυροδέματος ενός υπερρευστοποιητή ή Υψηλής Δραστικότητας Μειωτή Νερού.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στην αγορά υπερρευστοποιητές πολύ υψηλών δυνατοτήτωνόπως π.χ. αυτοί που βασίζονται σε τροποποιημένους πολυκαρβοξυλικούς αιθέρες που μπορούν να οδηγήσουν σε μειώσεις του νερού μεγαλύτερες και από 30% (πάντα για την ίδια εργασιμότητα).

Έτσι μπορούν σχετικά άνετα να παραχθούν σε εργοστασιακό επίπεδο σκυροδέματα με υδατοτσιμεντοσυντελεστή W/C ≤ 0,40.

Αυτό βέβαια σημαίνει δραματική μείωση του πορώδους.

2) Μπλοκάρισμα – σφράγιση του τριχοειδούς δικτύου

Για το λόγο αυτό μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορα πρόσθετα αδρανή ή και όχι π.χ. πυριτική παιπάλη, διάφορα άλατα πυριτικής βάσης αλλά και πολύ εξειδικευμένες και σοφιστικέ φόρμουλες που δημιουργούν ανατροφοδοτούμενη κρυσταλλοποίηση.

Κάποιοι παραγωγοί παρουσιάζουν τα προϊόντα αυτά σαν πανάκεια.

Αλλά δεν είναι βέβαια!

Δεν παύουν όμως να αποτελούν μια πολύ ενδιαφέρουσα τεχνολογία που έχει το βάθος και την αξία της.

Η εμπειρία στην Ελλάδα με τέτοια υλικά κρυσταλλοποίησης δεν είναι μεγάλη, αλλά είναι υπαρκτή.

Υπάρχουν καλά αποτελέσματα και κακά αποτελέσματα αλλά χρειάζεται έρευνα για τον εντοπισμό των αιτίων μιας πιθανής αποτυχίας δεδομένου ότι η στεγανοποίηση του σκυροδέματος στη μάζα του είναι μια πολυπαραμετρική υπόθεση.

Εξάλλου γνωρίζουμε καλά την προχειρότητα που μας χαρακτηρίζει και την έλλειψη προσήκοντος σεβασμού στις νέες τεχνολογίες από τους Έλληνες τεχνίτες.

Αυτά τα σφραγιστικά υλικά τα τριχοειδούς δικτύου μπορούν να συνδυασθούν και με υπερρευστοποιητές.

Υπάρχουν μάλιστα στη διεθνή αγορά προϊόντα που εκτελούν και τις δύο αυτές λειτουργίες ταυτόχρονα.

3) Η τρίτη φιλοσοφία αφορά στην επέμβαση του πρόσμικτου σε μοριακό επίπεδο.

Πρόκειται για μια οικογένεια υδρόφοβων πρόσμικτων συνήθως με βάση εστέρες λιπαρών οξέων (π.χ. στεαρικού οξέος).

Αυτά τα πρόσμικτα χρησιμοποιούν την ελεύθερη άσβεστο του σκυροδέματος για να σχηματίσουν υδρόφοβα, αδιάλυτα άλατα που επενδύουν τα τοιχώματα των τριχοειδών πόρων μέσω του φαινομένου της προσρόφησης.

Αυτό το γεγονός προκαλεί δραστική ελάττωση των δυνάμεων συνάφειας μεταξύ των μορίων του νερού και των τοιχωμάτων των πόρων και έτσι αποθαρρύνεται το φαινόμενο της τριχοειδούς απορρόφησης.

Βεβαίως το σκυρόδεμα που έχει στεγανοποιηθεί με εστέρες λιπαρών οξέων θα είναι υδατοδιαπερατό εάν τυχόν η υδροστατική πίεση ξεπεράσει ένα κρίσιμο κατώφλι.

Συμπερασματικά

Τα στεγανοποιητικά μάζας είναι πρόσμικτα που κάνουν το μπετόν λιγότερο υδατοδιαπερατό επειδή μειώνουν το πορώδες του είτε με μείωση του νερού ανάμιξης, είτε με ουσίες που μπλοκάρουν τους πόρους, είτε τέλος με επιφανειοδραστικές ουσίες.

Εάν δε χρησιμοποιηθεί επιφανειακή στρώση στεγανοποίησης και βασισθεί κανείς μόνο στο πρόσμικτο, θα πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα λεπτομέρειες όπως:

– Αρμοί εργασίας και γενικότερα κατασκευαστικοί αρμοί

– Η πιθανότητα ρηγμάτωσης του μπετόν είτε από φόρτιση, είτε από καθίζηση κλπ.

– Ασυνέχειες όπως φουρκέτες, διεισδύσεις σωλήνων κλπ.

– Ελαττώματα συμπύκνωσης όπως π.χ. οι φωλιές αδρανών.

Η συμπύκνωση και η συντήρηση θα πρέπει να είναι άψογες, πράγμα πολύ δύσκολο τουλάχιστον για την ελληνική πραγματικότητα

– Εάν υπάρξει αποτυχία της στεγανοποίησης στη μάζα, για διάφορους λόγους, όλες οι διορθωτικές επεμβάσεις θα είναι χρονοβόρες, κοστοβόρες και οχληρές.

Η στεγανοποίηση του μπετόν στη μάζα του είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και υποσχόμενο concept που σταδιακά επισύρει όλο και περισσότερο την προσοχή των τεχνικών.

Προϊούσης της τεχνολογίας ίσως έρθει η μέρα που θα μπορεί κανείς να βασίζεται από στεγανοποιητικής άποψης μόνο σ’ αυτά.

Αυτή, όμως, η μέρα σίγουρα δεν είναι σήμερα!